بی شک حسین تشنه آب نبود و افسوس که بزرگترین درد او را بی آبی نمایدند. او تشنه لبیک نیز نبود. چرا که می دانست جهانیان تا صف حشر به او لبیک خواهند گفت و پیراهنش به نی، داد مبارزه با ظلم و بی عدالتی سر خواهند داد. ظلم ظلم، جور صیاد، آشیان جهانیان را به باد داده بود و حسین با آن جنگید و داد مقاومت سر داد.

او ندای انسانیت را در صحرای شصت هجری طنین انداز کرد.

و البته که او نجنگید، تمام زندگی خود را، معامله با مقاومت کرد و  فریاد بر آورد: "یا سیوف خذینی"

و اما چه جالب که چون معاویه ای به او می نگارد: "از خدا بترس و این امت را در فتنه مینداز و مراقب باش که بی دینان تو را به خواری نیفکنند."

حسین سردمدار مبارزه با بی عدالتی بود. چنانکه از نیاکانش به ارث برده بود.

حسین حتی در برابر گرگ صفتان، اصل رحم را تجلی داد. او دستور داده بود هر آنکه پا به عرصه کارزار می گذارد، رجز دعوت به حق را طنین انداز کند. حتی در آن لحظه که "الشمر جالس علی صدره"، در باغ بهشت را به او نشان داد و گفت: نفرین جهانیان را برای خود معامله نکن. ولی هیهات، مثل او، به جو جهانیان راضیند و صد البته هیهات که چون حسین برای غرق مثل شمر، در گرداب ذلت و خواری و فتنه، اشک نریزد و نگوید: خداوندا! نمی خواستم او آتش را برای خود، ارزانی  داشته باشد.

او هرگز دستور نداد با بی رحمی سپاه کفر را قلع و قمع کنند. چرا که او حسین بود. فرزند علی، امیری که بر پیکر زبیر اشک ریخت و...

 اما، ما:درد او را بی آبی ننامیم و او را تشنه لبیک برای زنده ماندن نخوانیم، چرا که حسین تشنه لبیک نبود.

بود ولی اینگونه نبود. او تشنه بود، تشنه اصل رحم، عدالت، مبارزه با شقاوت و ظلم، دروغ و نیرنگ و...

او اراده داشت، این اصول، با قطره قطره خونش، در این عالم متجلی گردد.

در عزای او بگرییم، نه هلهله کنیم و نه تجلیات عاشورا را در نطفه خفه...